The Sixteen zijn in Nederland en gaven gisteren een zeer gevarieerd en boeiend kerstconcert in Amsterdam. Het bekende Engelse koor zong een uitdagende mix van traditionele en moderne a-capella muziek onder de leiding van dirigent Harry Christophers. Het krachtige meditatieve Lux Aurumque van Eric Whitacre werd even briljant gezongen als de bekende kerstklassieker God bless you merry gentleman. Op het programma stonden nog vijf andere composities van hedendaagse componisten samen met traditionele kerstmuziek en vier Engelstalige songs uit de 19 en 20. eeuw.
Waarin ligt de kracht van een concert met zozeer van elkaar verschillende muziek?
Door de afwisseling zat er voor eenieder iets passends bij: echte kerstliederen, meerstemmige motetten en verrassende nieuwe klanken. Maar het liet ook zien op hoeveel markten dit vooraanstaande vocaal-ensemble thuis is.
The Sixteen werd eind jaren 70 door 16 vrienden waaronder Christophers opgericht. Het koor waaraan ondertussen ook een instrumentaal ensemble gekoppeld is, staat met meer dan 90 opnames te boek. Daarnaast zingen ze over de hele wereld en onderhouden uitgebreide educatie activiteiten met lokale scholen en conservatoria.
Hun concert in de kerstserie van het muziekgebouw begon met het eenstemmige Gregoriaanse gezang Salve Regina waarin de Latijnse tekst afwisselend solistisch en gezamenlijk gezongen werd. Daarmee ging The Sixteen niet alleen terug naar de eerste kerkgezangen ooit, maar zette onmiddellijk de concerttitel ‘Mother’s love’ inhoudelijk kracht bij. In 20 verschillende teksten door de eeuwen heen werd de rol van Maria in het kerstverhaal uitgelicht.
Het concert eindigde daarom ook met een achtstemmige versie van hetzelfde Salve Regina gecomponeerd door een van de grootste Spaanse componisten van zijn tijd, Tomás Luis de Victoria (ca. 1548 – 1611). Deze schitterende renaissancezang was tegelijk de langste compositie van de hele avond. De complexiteit van de geraffineerde stemvoeringen werd excellent uitgevoerd door de zangers in groepen van twee en drie.
Anders dan de naam doet vermoeden telt The Sixteen er namelijk niet 16 maar 18 zangers. Dat komt omdat de sopraangroep uitgebreid is naar zes. Het was helaas juist een van deze sopranen die in Dormi, Jesu van Jeremy Dibble voor een korte onzuivere miskleun zorgde. Maar die was snel vergeten dankzij de verschillende soli waarmee deze sopranen één voor één uitblonken. In Joys Seven was er voor alle 6 een schitterend couplet weggezet. Meteen aan het begin werd zo het zeer verschillende gebruik van timbre en vooral vibrato geëtaleerd.
Voor mij was desondanks al deze hoge zangkunst de opvallendste stemgroep die van de alten. Deze groep bestond uit twee vrouwen- en twee mannenstemmen en werd gekenmerkt door een ongekend warme en zachte klank. Bovendien had alt Kim Porter de mooie compositie Benediction geschreven, die gisteren voor het eerst gezongen werd. Boven alles zorgden de alten voor het meest indringende moment van de avond. In het avontuurlijke Lullaby Carol van de onvolprezen Alec Roth wisten zij hun By-by baby, lullalay zo uitzonderlijk lascief en lekker lui te zingen dat ik er nu nog kippenvel van krijg!
Met de loepzuivere en virtuoos snel voorgedragen toegift Carol of the bells gaven de Britse zangers hun Amsterdams publiek nog een pakkende melodielijn mee op weg naar huis: “Hark! How the bells, sweet silver bells”.
The Sixteen zingen hun Ode aan Maria gedurende de komende kortste dagen van het jaar nog in 4 concertzalen in de Lage landen.
Foto’s: Stu Rosner, Sally Corrick
De recensie verschijnt ook op https://denieuwemuze.nl/category/recensies/