Gehoord en gezien: 27 maart 2025 Amare Den Haag
NDT 2, Het Balletorkest o.l.v. César Ramos: Goecke Wir sagen uns Dunkles; Inger Walking Mad; Seva Watch Ur Mouth wereldpremière
Choreograaf Botis Seva werd 3 jaar geleden al gevraagd om met de jonge dansers van het NDT te werken. Maar toen was hij net vader van een tweeling geworden. In 2009 had de toen 19-jarige het Hip Hop Theatergezelschap Far From The Norm op in een jeugdclub in Londen opgericht. Met een collectief van artiesten experimenteerde hij met hip hop-stijlen variërend van Krump tot Popping en House. Samen zochten ze naar een nieuwe benadering van choreografie anders dan wat als de norm werd beschouwd (vandaar hun naam).
Sindsdien heeft zijn werk op het podium, in de open lucht en in dansfilmcircuits een vlucht genomen en heeft hij vele prijzen gewonnen met als laatste wapenfeit de Mateux Best Choreographer Award (2023). Gisteren was het dan zo ver: de nieuwe voorstelling voor 8 NDT 2 dansers ging in Den Haag in première. En het was even wennen.
Watch Ur Mouth
Dat lag niet alleen aan de teksten (verwarrend: “thinking from outside in”) en de muziek van Torben Sylvest (vooral heel hard). Het lag niet aan de alleen door enkele spots doorbroken duisternis (waardoor de wit geschminkte gezichten van de dansers pas bij het slotapplaus opvielen), maar vooral aan een ontbrekende variatie van de dansmoves. Zo heerlijk onconventioneel als Watch ur mouth ook begon, hoe bijzonder accuraat de dansers als groep én solistisch met elke vezel van het lichaam de choreografie belichaamden: het smaakte na een klein half uur niet naar meer.
Ja, Seva vertelde een verhaal. Ondersteund door de stemmetjes van zijn kinderen vanaf een geluidsband zag je kwetsbaarheid en afzondering en troost. Op een gegeven moment hoorde men een gebed waarin een zoon zijn vader napraatte. Dit nogal intieme moment vond geen overtuigend equivalent in de dans. Het stuk eindigde met een stel dat heel langzaam, elkaar liefdevol steunend naar achteren wandelde, de overige dansers tegen de grond gedrukt achterlatend. Verstorend, verwarrend: Seva’s dansfilms maakten op mij meer indruk!
Wir sagen uns Dunkles
Maar gelukkig bestond het tweede NDT 2-programma Falling into Shadow traditiegetrouw uit nog twee andere al eerder vertoonde dansstukken. Wir sagen uns Dunkles had Marco Goecke 2017 voor NDT 2 gemaakt. Zijn onnavolgbaar virtuoze dansstijl vraagt alles en nog meer van de 11 dansers. Met zijn hele lichaam op de typische Goecke-manier trillend stond een gespierde danser in een circusbroek naar het publiek te gebaren.
Uit de speakers klonk Brian Molko’s stem van de band Placebo. Stem en tekst vormen samen met Goecke’s intense gebaren en hectische herhalingen een volledig op zichzelf staand universum. Zoenen, gezichten trekken, elkaar aanraken en afstoten, hoe vervreemdend ook: elke actie komt binnen. En dan de sublieme overgangen naar de live, door musici van het Balletorkest gespeelde kamermuziek: eerst Schuberts Trio Nocturne op 148, dan naar Loud like love van Placebo uit Schnittkes piano kwartet: In tempo di valse. Na de lachorgie van Viola Busi moet het publiek de spanning kwijt en breekt het applaus los, maar het stuk heeft nog een mooie coda. Goecke op zijn best!
Walking Mad
Alleen voor Ravels Bolero in Ingers Walking Mad zat het voltallige Balletorkest in de bak. En dit was geen overbodige luxe. De live muziek liet de zaal vibreren. Inger maakte in 2001 een ballet over “relaties in verschillende vormen en omstandigheden”. Het enige decorstuk is een manshoog houten hek dat voortdurend transformeert in een spiegel, een driehoek of plotseling openslaande deuren. De dansers joegen elkaar op, bevochten elkaar of zochten elkaars nabijheid.
Middenin stopte de bolero abrupt. Het elkaar uitdagende paar ging door met hun baltsdans en heel erg zachtjes hoorde je Ravels muziek naderen als zijnde een carnavalsoptocht. Acrobatiek, opzwepende groepsdans en slapstick: Ingers danstaal is zo verrassend als de avontuurlijke geschiedenis van het unieke NDT.
Het opvallend jeugdige publiek was over alle drie stukken zeer enthousiast.
Foto’s: Rahi Rezvani, Helen Maybanks (Seva)
De recensie verschijnt ook op https://denieuwemuze.nl/category/recensies/