Gezien 16 mei 2025 in Amare Den Haag
NDT 1,Sharon Eyal Dance: Into the Hairy, Sharon Eyal en Gai Behar.
Wat een korte dansavond, dacht ik toen ik in het programmaboekje zag dat er maar één stuk van 45 minuten in stond. Toch was ik blij dat het NDT ook eens van zijn gebruikelijke drieluik was afgeweken. Het geprogrammeerde werk was van choreografe Sharon Eyal. Zij had 10 jaar geleden Bedroom folk gemaakt, een van mijn favoriete dansstukken. Het beloofde een flitsende avond te worden.
Gaga en clubcultuur
Eyal combineert klassiek ballet, hedendaagse dans en underground clubcultuur met elkaar. Zo creëert ze haar totaal eigen dansstijl. Maar wat het geheel bijzonder maakt is, dat ze haar dansers Gaga laat toepassen. Gaga is een bewegingstaal (en pedagogiek), ontwikkeld door Batsheva Dance Company directeur Ohad Naharin. Ze stelt de interne sensaties van de individuele danser centraal.
“Dans komt uit je maag, je hart, je brein. Dans komt uit je lichaam in zijn geheel.” Zegt Sharon Eyal, zelf ooit danseres in de Batsheva Dance Company. Sinds 20 jaar choreografeert ze samen met haar man, de producent en co-creator Gai Behar. Hun werk met het NDT begon in 2013, het jaar waarin ze ook hun eigen L-E-V (hart) dansgezelschap oprichtten.
250 uitvoeringen
Dit gezelschap (het heet sinds kort S-E-D Sharon Eyal dance) en NDT 1 hebben nu de handen ineengeslagen voor Into the Hairy. Delen van dit werk zijn drie jaar geleden al in Berlijn ontstaan. De uiteindelijke versie voor zeven dansers ging een jaar later in Montpellier in première en was daarna ook bij Julidans in Amsterdam te zien.
Sindsdien is deze choreografie al 250 keer uitgevoerd. S-E-D directeur Roy Bedarshi heeft ze allemaal gezien en vertelde dat er dankzij Gaga elke avond iets anders gebeurt. In Den Haag was deze week voor het eerst een uitgebreide versie voor een cast van meer dan 28 dansers te zien. Daarmee ontstond een nieuw perspectief op dit eigenzinnige en krachtige werk.
Prachtige kostuums van Dior
Into the Hairy is een belevenis, een totaalervaring van dans, licht, muziek, kostuums waarin zelfs make-up en haarkleur (allemaal zwart) een rol spelen. Steeds weer vormt de grote groep één dikke cluster, die oogt als een fantastisch groot dier. De allemaal in dezelfde nauwsluitende brokaatpakken gehulde dansers hadden allemaal hetzelfde glanzende kapsel. Hun gezichten waren onherkenbaar gemaakt door dikke zwarte strepen rond ogen en wangen.
Heksensabbat
Het leek nog het meest op een heksensabbat. Passend erbij was het licht (Alan Cohen) vrij donker gehouden. Vaak balanceerden de dansers op hun tenen. Als een blok onzichtbaar aan elkaar geketende lichamen bleef deze bezweringsdans haast statisch. Af en toe maakte een enkeling zich los uit het collectieve bewegen en kwam tevoorschijn uit de diffuse verlichting. Naast duidelijke soli waren er ook vaak nauwelijks waarneembare tegenbewegingen. Deze verrasten voor even voordat ze weer onder de groepsdruk zwichtten.
Koreless’ minimalistische soundtrack
De opzwepende beats van de minimal achtige muziek van DJ Koreless/Lewis Roberts versterkten de hypnotiserende sfeer. Enkel een mandoline vertolkte levensvreugde in de zee van steeds zich herhalende elektronische klankvelden. Op bijna de helft van de voorstelling verstrikte de soundtrack zich in zijn eigen loops. De muziek werd onpersoonlijk. En ook het gedanste onderzoek naar de donkere kanten van ons mens-zijn liep even vast.
Groepsdruk en gelaagde waanzin
Maar de heksenketel uit gespierde lijven hervond zich weer. Een danspaar begon met een dikke grijns te stijldansen. Het veelpotige dier groeide in de hoogte en de breedte. Het was een caleidoscoop aan zich eindeloos veranderende vormen met tussen dijen uitgestrekte vuisten als verstorende fallussymbolen. Into the Hairy is evenveel vleselijk spektakel als balletkunst, ziedende energie en verontrustende verstilling, gecontroleerde ensemble-eenheid en de trotse kracht van het individu.
Foto’s: Rahi Rezvani
De recensie verschijnt ook op https://denieuwemuze.nl/category/recensies/