Dance company Leon & The Wolf. Programma: My Fierce Ignorant Step, choreografie: Christos Papadopoulos. Gezien: 2 juli 2025 International Theater Amsterdam. Door Michael Klier
De Griekse choreograaf Christos Papadopoulos daagt zijn publiek graag uit. De onderwerpen van zijn stukken zijn actueel en vaak provocerend. Tijdens Julidans 2022 vestigde zijn choreografie Larsen C de aandacht op de smeltende poolkappen. De choreografie had oog voor de subtiele, vaak bijna onzichtbare bewegingen van ijsmassa’s. Larsen C eindigde zoals het begon, met een enkele danser die in de hem omringende duisternis, pijnlijk langzaam bewegend, stukje bij beetje in het niets verdween.
Minimalistische minimal music
De openingsvoorstelling van Julidans 2025 heet My Fierce Ignorant Step. Papdopoulos gebruikt hiervoor de minimalistisch opgebouwde muziek van Kornilios Selamsis. De geraffineerde soundtrack begint met een eenvoudige clicktrack waarop 6 vrouwen en 4 mannen met stoere hoofdknikjes en verreikende danspassen het verder kale podium uitmeten. Tergend langzaam voegt de componist percussiegeluidjes toe. Pas na het eerste kwartier is er ook toonhoogte via een pianonoot te onderscheiden.
Geometrische figuren
Net zo onderkoeld komt in het begin de dans over. De tien dansers van het door Papadopoulos opgerichte dansgezelschap Leon & The Wolf bewegen een uur lang strak synchroon. De groep beweegt als één geheel in haast geometrische figuren over de dansvloer: van links achter naar rechts voor, dan weer naar links voor en terug naar rechts achter. Het publiek voelt het ritme aan voordat het helemaal uitgespeld is. Na 10 minuten in steeds dezelfde herhaalde patronen heeft het publiek door dat dit opzet is.
Ravels Bolero
De muzikale opbouw herinnert aan Ravels Bolero. Selamsis voegt er stuk voor stuk een nieuw instrumentenkleur toe. Pas na een half uur klinken koperblazers die doen denken aan een ouverture van Monteverdi. Maar het programmaboek laat weten dat er invloeden verwerkt zijn uit Axion Esti, eenmonumentaal oratorium van Mikis Theodorakis uit 1964. Dat verklaart het harde tromgeroffel, dat ondersteund door het lichtontwerp van Stefanos Drousiotis een dreigende sfeer oproept.
Ademhaling als menselijk maat
Er komt geen solo, pas de deux of ook maar een pauze aan te pas. De groep danst door en geniet van steeds nieuwe kleine veranderingen: hier een extra armbeweging, daar een tussenhuppelpas. De dansers bewegen als één lichaam. Hun (gedeeltelijk elektronisch versterkte) ademhaling dient ze als kompas. Ze vult de veeleisende soms wat kille muziek aan met een menselijke maat. Ondertussen dendert het ritme door. De klanken zwellen aan en zwepen de dans op.
Kleine gestes
My Fierce Ignorant Step is een zeer persoonlijk werk. Het gaat over herinneringen maar ook over de verbondenheid van het individu met de groep. Dat laat de choreograaf in kleine gestes zien zoals een enkele danser die zich omdraait om oogcontact te maken met zijn buurvrouw. Of het even vastpakken van een arm van een mededanser ondanks alle opgelegde symmetrie. Hoe langer het stuk duurt hoe meer de hoop verdwijnt op een apotheose voorbij de steeds harder wordende muziek. Bewonderenswaardig is de veerkracht van de dansers en hoe goed ze met elkaar harmoniëren.
My Fierce Ignorant Stepgaat ook over het gevoel vanuit onze jeugd: samen kunnen we alles aan. Ademloos volgde gisteren het premièrepubliek deze ongewoon jeugdige wervelwind.
Foto’s: Pinelopi Gerasimou
De recensie verschijnt ook op https://denieuwemuze.nl/category/recensies/