Een sprankelend Open Air concert gaf het Koninklijk Concertgebouworkest (KCO) op vrijdag avond 13 september in het Nelson Mandelapark in Amsterdam Zuidoost op een groot overdekt podium versierd met de opvallende logo’s van het orkest. Links en rechts ernaast pronkten twee grote doeken waarop vooraf promotiefilmpjes en tijdens het concert live camerabeelden van de uitvoering werden getoond. Hierop was de mimiek van de geconcentreerde soloblazers van dichtbij te zien, net als de fabuleuze slagwerkers in actie en de virtuoos spelende concertmeester op zijn kostbare instrument. Het gevarieerde programma werd vastgelegd door diverse boven het publiek rondvliegende drones en camera’s en werd een dag later uitgezonden op NPO 2. De avond begon met een Nederlandse première : Nautilus van de Engelse componiste Anna Meredith. Het spectaculaire stuk is een van de eerste composities waarin Meredith in 2011 begon te werken met elektronica naast haar akoestische en orkestrale werk. In 2021 arrangeerde ze het terug naar een orkestrale bezetting. Het KCO rockte als een trein. De sterke koperblazers zetten de toon boven de stuwende ritmemachine van de groot bemande en aanstekelijk swingende percussiegroep.
Na de subliem gespeelde Walzerfolge 2 uit de opera Der Rosenkavalier van Richard Strauss en de Danse macabre van Camille Saint-Saëns met een schitterend vioolsolo van concertmeester Raphael Christ, werd de jonge Nederlandse componist Joey Roukens in het zonnetje gezet. Dirigent Andrés Orozco-Estrada wees het publiek op de aanwezige toonzetter waarna zijn stralend gezicht op beide schermen groot in beeld kwam. Zijn compositie Temptation (Bad Trip Tango) uit Dorian Suite paste uitstekend bij de sfeer van dit openlucht concert. De volledige suite werd als balletmuziek afgelopen jaar in Amsterdam voor het eerst uitgevoerd. De tango is (een eerbetoon aan de aanwezige koningin Maxima?) flitsend georkestreerd en bestaat uit een rijgen van ritmische hoogstandjes, excellent uitgevoerd door een KCO in topvorm. In het daarop volgende Danzón No. 2 van Arturo Márquez veranderde het orkest in een grote jazzband waarin publiek en musici getrakteerd werden op fraai geïmproviseerde soli van trompet, klarinet, hobo en fagot. Bij deze Mexicaanse wervelwind kon het publiek amper stil blijven zitten.
Als speciale gast kwam vervolgens rapsolist Sor het podium op. Sor is vooral bekend bij een jong publiek en behalve de kinderen van het leerorkest (die eerder op de avond als voorprogramma hadden opgetreden) was deze doelgroep niet in groten getale aanwezig. In de drie knap gearrangeerde songs vormden solist en orkest een opmerkelijke eenheid. Beter kun je als wereldberoemd orkest niet laten zien dat je er voor alle muziekliefhebbers wilt zijn.
Dit weelderige concert eindigde met drie delen uit Igor Stravinsky’s Vuurvogel in (de klassieke) stijl voordat Sor voor een toegift nog een laatste keer op het podium verscheen.