Jazz in de kamer is een prachtig Leids initiatief en bestaat dit jaar al weer tien jaar. De formule van dit eendaagse festival is even simpel als succesvol en trekt ondertussen al een groot aantal bezoekers. Bekende en opkomende muzikanten laten hun vaak kersverse repertoire in een informele sfeer horen aan een nieuwsgierig en avontuurlijk ingesteld publiek. Als bezoeker kies je een route langs bijzondere Leidse huizen met drie optredens van een half uur per route. De kwalitatief hoogstaande concerten vinden plaats in huizen waarvan de openhartige bewoners hun woonkamer gastvrij als uitvoeringslocatie ter beschikking stellen. Je zit dicht op de muzikanten, die makkelijk over hun muziek vertellen en maakt altijd kans op een optreden zoals je dat nog nooit eerder hebt gehoord. Naast pure jazz is er b.v. ook spoken word, soul, wereldmuziek, tango en hiphop.
Mijn route dit jaar begon in een voormalig pakhuis met een solo optreden van de pianist Harmen Fraanje. ‘De leukste optredens die ik me herinner waren in kleine intieme settings. Dan ben je echt samen.’ begon hij op hartelijke toon zijn inleiding. Zijn eerste nummer was een improvisatie over de compositie van een vriend, getiteld Amerigo. Net voor begin van het concert, het publiek zat al te wachten, had hij nog kleine technische aanpassingen aan de piano laten doen. Het aanwezige instrument was geen concertvleugel maar ondanks dat, of juist door de instrumentele beperkingen wist Fraanje een bijna buitenaardse sfeer te creëren waarin hij al zoekende het kleine groepje toehoorders meenam naar intiem dromerige klankruimtes. Composities zijn voor Fraanje een middel om te weten waar je je medespeler ontmoet. What all this is, zijn tweede improvisatie was ontstaan in de samenwerking met de Noorse trompettist Arve Henriksen. Op maar drie verschillende akkoorden ontwikkelde Fraanje een minimal music achtig suggestief sprekend verhaal waarbij de tijd voorbij vloog. Als laatste zette hij gretig een percussief getinte blues in. Alle remmen gingen los waardoor hij ook a la Keith Jarrett zijn melodielijnen mee-neuriede.
Het volgende station was het Leidse eet- en kunstlokaal Vooraf en Toe (waar ook de afterparty plaatsvindt). Hier trad .Multibeat op. Hun coole funky jazz vermengt hiphop, soul en R&B. Boudewijn Pleij switcht virtuoos tussen zijn drie toetseninstrumenten en wordt energiek voortgestuwd door Thijs van Zutphen (bas) en Aron Smit (drums). Naar het trio te kijken is een lust voor het oog, de musiceervreugde spat er van af. Zangeres GINGE kwam als verrassing ook twee liedjes zingen en maakte met haar onwerkelijk hoge stem en swingende dans deze act perfect af.
Voor mij eindigde de avond verrassend en avontuurlijk met het Edson Ensemble. De zes musici zijn naar eigen zeggen geïnspireerd door de kamerjazztraditie van Gil Evans, Herbie Hancock en Chick Corea. Net als de meeste klassieke musici spelen ze van bladmuziek, maar er is volop ruimte voor ongelooflijk mooie improvisatie. De soli van Koen Smits op trompet met zijn fluwelen toon en totaal ontspannen speelsheid, en de stoïcijnse Anton Jakimenko op basklarinet nestelden zich verleidelijk in je gehoorgang. Oene van Geel zong en scatte naast zijn altvioolspel dat de vonken ervan afsloegen en Cesar Puente liet met zijn ritmisch precieze basspel haast vergeten dat er geen drums zijn. Teddy Sicking, viool en bandleider Remi Edson op fluit completeerden gisteravond deze bijzondere groep. Na vier zeer uiteenlopende composities trakteerde Edson ons als laatste groep luisteraars op een uitgebreide set toegiften. De musici communiceerden inspirerend met elkaar en het publiek. Met hun speelplezier kregen ze het voor elkaar dat de tijd (iets na half elf) even stil staat. Magnifiek!
Ik kan niet wachten tot de volgende editie van Jazz in de kamer.
Foto’s Martijn Snijder